Positieve feedback zit niet zo in onze genen. Al op jonge leeftijd worden we getraind om op te passen voor gevaar. Er is onderzoek gedaan naar de manier waarop ouders omgaan met 3 a 4 jaar oude kinderen en het blijkt dat 85% van de opmerkingen waarschuwend, negatief zijn. We leren van jongs af aan vooral te kijken naar wat niet goed is. Daarom geven we in plaats van complimenten liever tips. Echter is er aan tips niets opbeurends. Erger nog, het is zielig. Een tip is namelijk gebasseerd op iets wat iemand (nog) niet goed doet of kan. Complimenten, dat is andere koek. Vanuit het hart, met liefde. Gebasseerd op waarneembare feiten, waarvan je weet dat de ander het op prijs stelt en dat vrij is van verborgen motieven.
Amerikanen hebben minder moeite met succes en zetten mensen die beroemd of bekend zijn veel makkelijker als rolmodel neer. Wij hebben de neiging om mensen die succesvol zijn juist kritisch te beoordelen. Uitgaan van wat goed gaat, waar onze kracht ligt, zit niet zo in onze cultuur. Wij zijn meer van het ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’. Bescheiden zijn en vooral aangeven waar je niet goed in bent, wordt bij ons als deugd beschouwd. Dat heet gezonde zelfkritiek. We hebben het liever over wat we nog moeten leren dan over onze talenten.
Men heeft er veel meer aan door simpelweg wat goed gaat te versterken. Dit steunt ook de notie in de psychologie ‘denken in mogelijkheden’. Die gedachte druist echter in tegen ons gevoel. Wie op een bekrachtigende manier naar de werkelijkheid gaat kijken, kiest een radicaal en fundamenteel ander uitgangspunt dan wanneer er op een traditionele manier naar de werkelijkheid wordt gekeken. Dus vraag jezelf eens wat er goed gaat, waar je je goed bij voelt en je zult zien dat je daarna niet precies zult herinneren wat het probleem was. Het gaat er niet om hoe we het probleem of ongeluk dragelijk maken maar hoe we geluk creëren.
Bron: de techniek van het omdenken.
THE ROADMAP TO YOUR BEST VERSION 